7.11.17

Boğaz'ıma dizilen kelimeler mi yoksa göz yaşı mıydı bilmiyorum
Aslında Boğaz'ıma takılıp kalan şey sevgiydi
Sevgi beni bu hale getirmişti ve kendimi tanıyamaz olmuştum
Hapsolmuştum
Kendimi ondan alıkoyamıyordum
Her seferinde üzülen ben olup karşımdakini üzüp yine ve yine yenilen ben oluyordum
Sıkılmıştım
Hemde çok sıkılmıştım
Kendimden ve bu bedende olan ruhtan
Sürekli sıkışıp kalıyordum ruhum ve bedenim arasında çıkmaza giriyordum ve ne yaptığımı bilmiyordum
Düşünceler beynimi tırmalıyordu her seferinde
Söküp atmak istiyordum kendimdeki şeyleri
Düşünmemeliydim en güzelinden
Ve kimseyi götüme bile takmamalıydım şu Zaman'da
Kalbim acıyordu
En derininden hissediyordum ve gözlerim durmuyordu
Yağmur taneleri gibi dudağımın kenarına düşüyordu
Bunları yazarken ekran buğulanıyor ve ardından bir damla yaş daha süzülüyordu yanağıma doğru
Kimsenin hiçbir şeyden haberi yoktu
Ne benden ne de ruhumun çürük yerlerinden