hatıram’

• Gözlerimi kapatıp ona dokunduğumda artık aynı his gelmiyordu. Çünkü bu his diğerlerinden daha farklıydı. Daha tutkulu ve daha cana yakın. Israrcı değildim ama çok fazla istekliydim. Arzulamak değildi bu ,tutkuydu. İçimdeki ateş sönmek bilmiyordu. Yanan sadece bedenim değildi, kalbimde yanıyordu ona her dokunduğumda, her baktığımda. Körü körüne sevmekti kör değilken. Bilhassa gayet net görüp gayet net hissederken sevmekti. Başımdan ayak ucuma kadar hissetmekti, hissedilmekti. Bunun bitmesini istemiyordum , biteceğini düşünmek dahi istemiyordum. Üzüyordu beni her güzel şeyin sonu olması. Mutlu ya da mutsuz farketmezdi ve ben sonları sevmiyordum. Onu bu kadar güzel hissederken, kalbime  bu kötülüğü yapamazdı. Evet sonları sevmiyordum ama bizde güzeldik ve o son gelmişti.  Düz duvara tırmanmak gibiydi hayat beni bıraktığından sonra. Terk etmemişti beni dediğim gibi bırakmıştı ve gitmişti. İkisi çok farklıydı sonuçta. Kalpte farklıydı. Kalbe de farklıydı. O gittikten sonra benim artık kalbimde yoktu. Bir parçası değil çoğu onda kalmıştı. Ruhum tavan arasına bile sıkışamamıştı o gittiğinde ,tıkılıp kalmıştı bedenimin en sığ köşesinde. Acı eşiğim yok olmuştu ruhumda ve bedenimde. Günler geçtikçe söylenen kötü sözler acıtmıyordu beni ve dayanabiliyordum bastığım cam kırıklarına. Can kırığıydı dayanamadığım. Oturup canıma ağlıyordum. Canıma ve cânıma. Böyle yaşanılmayacağını düşünüyordum , devam edemeyeceğimi. Yaşadımda ,devam da ettim. Unutuyormuş insan. Kırıldığımız ,üzüldüğümüz her şeyi hatırlasaydık her an bizimle olsalardı kafayı yerdik diyor bize hafızamız. Unutuyormuş insan. Çektiği acının kıymeti kalmıyormuş bi süre sonra. Onunla yaşamaya öğreniyormuş insan. O zaman “güçlüyüm” denilebiliyormuş. Evet ben şu an “çok güçlüyüm” ama karşıma çıksan hüngür hüngür ağlarım. Yanlış olmasın ağlamak güçsüzlük değil. Hatıralar ağlatır insanı. Ve sen benim içimin en kötü ama benim için en güzel hatırasın.