hançer’

Kursağımda düğümleniyor yaşadığım acılar , boğazımın tam orta yerinde çakılı kalıyor hepsi. Yutkunamamakla birlikte yediremiyorumda kendime. Sessiz çığlıklarım karanlıkta kaybolup gidiyor her içime bağırdığım zaman . İçim karanlıktan çürümüş. Her yerimde hançerler. Bu son diyorum her seferinde kendime ve bedenime. Ama imkanı yok nefesinizi tutarak ölmenin. O yüzden itemiyorum altımdaki sandalyeyi. Tırnak diplerimde hayat kalıntıları kalmış , saçlarım her şeyin aksine ,meydan okurcasına içimin karası. Düşünmekten bitap düşmüşüm de kalkamamışım. Serilmişim yere ,üstümü örten olmamış. Savaşmışım kendimle. Savaş olmadan zafer olmuyor belli ki. Bunca savaştan sonra nasıl bir zaferin beklediğini bile görememişim. Kursağımdaki düğüm son kez çözülüpte boynuma dolanmış ,itmişim sandalyemi.