yara’ -7.9.19-

Daha ne kadar zor olabilir diye soruyorum kendime , bu yokuş nerde biter diyorum. Nefesim kalmadı artık tırmanmaya. Gücüm de takatimde yok. Tüm ağaçlar kağıt olsa da yetmez yokuşları yazmaya. Sular mürekkep olsa da dayanamaz feryatlarıma. Kaç kere daha ayağa kalkabilirim diyorum her yattığımda. Kaç kere daha her şeyi “tek” başıma yaşayabilirim “herkes” yanımda olduğunu söylerken. Göz bebeklerim acıyor. Uykusuzum. Yolun sonu geçmiş. Geçmiş beni korkutuyor çünkü her geçmiş bir bedel ödetiyor. Ben hazır değilim ne geçmişe ne de geçmişin bedellerini ödemeye. Ben hazır değilim geceleri uyanmaya. Hazır değilim kabuslara. Hazır değilim acılara. Tek başıma yapmadığımı, tek kalbe yüklemeye. Sağ tarafım bile sol tarafımda olmuyorken. Yaramda olan bile yanımda olmuyormuş.